 |
| “Despedida de emigrantes” (A Coruña, 1956). Foto: Manuel Ferrol. |
(...) O mar castiga bravamente as penas,
e contra as bandas do vapor se rompen
as irritadas ondas
do Cántabro salobre.
Chilan as gaivotas
¡alá lonxe...!, moi !lonxe¡
na prácida ribeira solitaria
que convida ó descanso i ós amores.
De humanos seres a compauta línea
que brila ó sol adiántase e retórcese,
mais preto e lentamente as curvas sigue
do murallón antigo do Parrote.
O corazón apértase de angustia,
óiense risas, xuramentos se oien,
i a brasfemias se axuntan cos sospiros...
¿Onde van eses homes?
Dentro dun mes, no simiteiro imenso
da Habana, ou nos seus bosques,
ide a ver que foi deles...
¡No eterno olvido para sempre dormen!
¡Probes nais que os criaron,
i as que os agardan amorosas, probes!
Rosalía de Castro
Follas Novas, 1880
No hay comentarios:
Publicar un comentario